W całkowitej sumie udarów mózgu mających miejsce na całym świecie, udar niedokrwienny mózgu stanowi od 80 do 85 procent wszystkich przypadków. Główną przyczyną powstawania udaru niedokrwiennego mózgu bywa znaczne zwężenie lub całkowite zamknięcie światła w naczyniu odpowiedzialnym za doprowadzenie krwi do mózgu. Są to zazwyczaj różnego rodzaju zakrzepy, mogące powstawać w wyniku przedostania się z większych naczyń pewnych urwanych mikrofragmentów skrzepliny. Jeszcze innym czynnikiem wpływającym na ryzyko wystąpienia udaru mózgu o charakterze niedokrwiennym jest znaczny spadek ciśnienia tętniczego krwi. Czasami do powstania udaru może doprowadzić również nazbyt długo trwający skurcz naczyń mózgowych jak też nazbyt gwałtowna krzepliwość krwi.
Objawy i rozpoznanie udaru niedokrwiennego
Najbardziej typowym objawem udaru niedokrwiennego mózgu będzie znaczny ból głowy z towarzyszącymi mu zawrotami. Czasami istnieje możliwość zaobserwowania charakterystycznego niedowładu kończyn. Widoczne bywają problemy w wysłowieniu się. Warto zwrócić uwagę, że w przypadku udaru niedokrwiennego mózgu nie zawsze dochodzi do utraty przytomności, dlatego też wskazane jest zastosowanie prostego i sprawdzonego testu. Test ten polega na poproszeniu osoby z podejrzeniem udaru o to żeby wykonała jakąś najprostszego rodzaju czynność, niesprawiającą jej problemu w codziennym funkcjonowaniu. Może to być podniesienie obu rąk nad głową lub powtórzenie prostego zdania czy też potwierdzenie tego jak się nazywa. Widząc trudności z wykonaniem którejkolwiek z tych czynności istnieje podstawa do obaw i należy niezwłocznie wezwać pogotowie. Pamiętajmy, że podczas dojścia do udaru liczy się czas i szybkość działania, najważniejsze są pierwsze 2-3 godziny.
Leczenie i rehabilitacja
Leczenie i rehabilitacja pacjenta opiera się głównie o współpracę wielospecjalistycznego zespołu, w którym powinien znajdować się nie tylko lekarz i pielęgniarka, ale także fizjoterapeuta, neuropsycholog czy też terapeuta zajęciowy. Program rehabilitacyjny obejmuje ćwiczenia oddechowe, terapię mowy i terapię zajęciową, ćwiczenia czynne oraz stopniową naukę siadania, wstawania i stania chorego, które są poparte próbami poruszania się.