W ogólnym rozumieniu jednostki chorobowej, którą jest stwardnienie rozsiane jest to powoli postępująca choroba ośrodkowego układu nerwowego człowieka. Stwardnienie rozsiane nazywane powszechnie SM jest jedną z chorób dotykających w znacznym stopniu osoby młode pomiędzy 20 – 40 rokiem życia, w zdecydowanej większości przypadków jest to choroba częściej występująca u kobiet niż mężczyzn.
Objawy stwardnienia rozsianego
Najczęściej występującymi objawami klinicznymi w przypadku tej choroby bywa oczopląs, podwójne widzenie oraz zniesienie odruchów brzusznych. Istnieje możliwość zaobserwowania wystąpienia niedowładu kurczowego kończyn dolnych. Występują również mniej lub bardziej odczuwalne parestezje oraz niezborność móżdżkowa kończyn górnych jak i dolnych. Zaczyna być dostrzegalne osłabienie siły mięśniowej i trudność w poruszaniu się oraz zachwiania w koordynacji ruchów i utrzymaniu właściwej równowagi, zwiększa się występowanie kurczy mięśniowych. Wzrasta odczuwanie nasilonego zmęczenia i przewlekłych zespołów bólowych. Coraz częściej pojawiają się zaburzenia nastroju i stany depresyjne.
Leczenie i rehabilitacja
Szerokie zastosowanie w przypadku tej choroby znajduje rehabilitacja funkcjonalna mająca za zadanie poprawę lub utrzymanie sprawności motorycznej i psychicznej osoby chorej na SM. Program rehabilitacji w tym przypadku zostaje ukierunkowany na rehabilitację ruchową, społeczną oraz typowo poznawczą. Uwzględniając różne aspekty tej choroby bywają zastosowane ćwiczenia:
- równoważne, wpływające na poprawę stabilności i równowagi chorego,
- koordynacyjne, wpływające w dużej mierze na zwiększenie płynności ruchów pacjenta,
- rozciągające, zwiększają zakres ruchomości stawów chorego i elastyczność jego mięśni,
- dynamiczne, zwiększają odporność i kondycje organizmu osoby z SM,
- oddechowe, wpływają w sposób relaksująco – odprężający na ogólny stan chorego.
Rehabilitacja osób ze stwardnieniem rozsianym powinna przebiegać w sposób kompleksowy.